สวนสาธารณะ

ฉันไม่เคยมองฟ้า เพราะว่ามันสูงและแสบตา
ฉันไม่เคยมองพื้น เพราะมันทำให้หลงและเจ็บตัว
ฉันมองไปข้างหน้า และมักสนใจกับสิ่งรอบข้าง
ฉันปล่อยความอ้างว้าง ไปกับที่ว่างที่เดินผ่านไป

เธอชอบมองท้องฟ้า เพราะเธอคิดว่ามันสวยเหลือเกิน
เธอชอบก้มมองพื้น เวลาเธอยืนและคิดในใจ
เธอไม่มองข้างหน้า เพราะเธอชอบฟ้าและเธอชอบพื้น
เธอชอบความขมขื่น เธอรักวันคืนที่เดินผ่านมา

เรื่องราวดำเนินผ่านไปตามครรลองของมัน
เนิ่นนาน เนิ่นนาน

ปัจจุบัน

ฉันหันมองกลับไป และไม่เห็นเธออีกเลย
ฉันจำไม่ได้ว่าเราจากกันมาอย่างไร
เราปล่อยมือที่เคยจูงมาพร้อมกันไปตอนไหน
ถนนข้างหลังมีเพียงใบไม้แห้งตามทางเดิน
และมันคงยากเหลือเกิน
ที่จะมีคนเดินผ่านมา




ป.ล.
ไม่ได้เขียนอะไรแบบนี้นาน พึ่งรู้ตัวว่าชอบเหลือเกิน