สมุดภาพในหัวสมองของฉันเริ่มเจือจางทุกครั้งที่ฉันตากฝนความรู้สึก
มันจะเปียก และลบเลือนไปตามกาลเวลาเรื่อยๆ ด้วยภาพความทรงจำใหม่ๆ
ที่ฉันเองแถบไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ

ฉันมีน้ำหมึกความทรงจำนะ แต่ตอนนี้มันใกล้จะหมดขวดเต็มทีแล้วซิ

ทุกๆครั้งที่ฉันคิดถึงเธอไม่ออก ฉันจะเขียนซ้ำภาพด้วยการเปิดอ่านข้อความต่างๆ
ฉันจะยิ้ม และอยู่กับมันได้เป็นชั่วโมงๆเลยทีเดียว เธอเชื่อไม๊ ฉันมีความสุขมาก
แต่ว่าที่ๆฉันเก็บความทรงจำดีๆของเราไว้ มันเองก็เหลือไม่มากแล้ว

โทรศัพท์ที่พังไปแล้ว คอมพิวเตอร์ที่ข้อมูลหายไป และอะไรอีกมากมายเกี่ยวกับเรา

ฉันจะทำยังไงกับมันดีนะ ถ้าน้ำหมึกขวดนี้หมดลง ....

เธอคงไม่ได้หายไปใช่ไม๊ ?

ไม่อาจบอกกับใครเขา

บางทีก็ คิดถึง
บางทีก็ เกรงใจคนอื่น
บอบบาง
ระวังตัว
และ ไม่เป็นตัวของตัวเอง

ไม่ไว้ใจ ไม่ชอบ
โทสะ
รัก
และ มีความสุขเมื่อได้พูดคุย

เราไม่อาจเป็นคนอื่นต่อกันได้จริงหรือ ?
ผู้ชายประเภทที่ชอบบอกรัก
มักชอบทำสัญญา







แต่ไม่ปฎิบัติ...

ถ้าฉันได้เป็นฉัน

ถ้าฉัน ได้เป็นฉัน
ฉันควรจะมีความสุข
แต่เมื่อฉัน ได้เป็นฉัน
ทำไมจึงเกิดทุข

เป็นฉันเองที่ตรงไปตรงมา
เป็นฉันเองที่โกหก
เป็นฉันเองที่สนุกสนานเฮฮา
เป็นฉันเองที่เงียบเหงาเหลือเกิน

ถ้าฉัน ได้เป็นฉัน
ฉันควรจะมีความสุข


มิตรแท้มากมายรอบกาย
แต่ไม่ใช่ สำหรับฉันเลย




เป็นอาทิตย์ที่เบื่อหน่าย และ ไร้ความวุ่นวายที่สุด
หรือฉันจะกระหายความวุ่ยวาย เพื่อลบเลือนความเลวร้าย
แห่งการไร้ผู้ใดเหลียวแลกันนะ

chart

หมอโนอาและโจแอนผู้อบอุ่น 2

หลังจากนั้น เขาทั้งคู่ก็แต่งงานกัน และมือคู่นั้นก็ไม่เคยแยกจากกันอีกเลย

หมอโนอาทำงานไปพร้อมๆกับโจแอน
หมอโนอาคือแขนซ้ายของโจแอน
และโจแอนก็คือแขนขวาของหมอโนอา
เขาทั้งคู่ยังคงสวมแหวนนิ้วมือนั้นไว้ตลอดเวลา

เวลาล่วงเลยผ่านไป

หน้าหนาวกำลังย่างก้าวเข้ามา ในช่วงอายุ 45 ของโจแอน
ความอบอุ่นของโจแอนเริ่มหายไป โจแอนเริ่มมีอาการแปลก
เธอไอ และมีไข้ จึงทำให้คลินิกของหมอโนอาต้องหยุดพัก
เพื่อรักษาอาการของโจแอน โจแอนป่วยเป็นวัณโรค
หมอโนอาทุ่มเทเวลารักษาเธอ โดยไม่ได้พักผ่อน

เมื่อคลินิกปิดลงเป็นเวลานาน พร้อมกับอากาศที่หนาวตลอดเวลา
ทำให้ผู้ป่วยเพิ่มมากขึ้น จนมีผู้คนมานั่งรออยู่หน้าคลินิกเป็นจำนวนมาก
เพื่อรอให้หมอรักษา แต่ก็ไร้วี่แววของหมอโนอา
ผู้คนเริ่มล้มลง และหนาวตาย เด็กๆบางคนพยายามปลุกแม่ของตน
แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้น สถาณการณ์ที่เลวร้ายทำให้เกิดจราจลขึ้น
ผู้คนเริ่มพังบ้านของหมอโนอา บ้างปีน บ้างทุบ เพื่อที่จะเข้าไปหาหมอ

และเมื่อไร้กำแพงใดกั้น ทุกๆคนก็หยุดนิ่งราวกับว่าเวลานั้นได้ถูกหยุดลง
ความอบอุ่นแพร่กระจายเป็นวงกว้างออกจากเขตกั้นที่ถูกทำลายนั้น
ความหนาวค่อยๆบางเบา พร้อมกับดอกไม้ที่เริ่มจะผลิใบ
หมอโนอาและโจแอนได้รักษาผู้คนเป็นครั้งสุดท้าย
ในขณะที่ร่ายกายหยุดหายใจไปแล้ว

เขาตายในขณะที่มือขวายังคงสวมแหวนนิ้วมือไว้ที่โจแอน
และมือซ้ายวางไว้ใกล้ยารักษา ห่างกันเพียง 2 เซนติเมตร



เหตุผลเพียงเพราะว่า เขาไม่กล้าที่จะปล่อยมือเธอ



ไม่มีเหตุผลในเรื่องของความรักหรอก มันอาจจะดูโง่ก็ได้
แต่ใครจะรู้ถึงความสำคัญของมัน หากมีรักแท้ การปล่อยมันไป
ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องฉลาดที่ควรกระทำ

จบเรื่องของหมอโนอาและโจแอนผู้อบอุ่น....

คุณหมอโนอาและโจแอนที่อบอุ่น

ในเมืองบางเมือง ในที่บางที่
ยังมีคุณหมอโนอา ที่มีความรักต่ออาชีพและผู้คน
เขาผู้นี้มอบความสุขและความสมหวังให้กับคนในเมืองเรื่อยมา
จนเป็นที่รัก ของใครหลายๆคน

โจแอนนางพยาบาลสาวที่สวยงามและจิตใจดี
เธอเป็นที่รักของเขา และภูมิใจในตัวเขามาก
ซึ่งเขาเอง ก็รักเธอไม่ได้น้อยไปกว่ากัน
ความรักของเขาทั้งคู่ ทำให้คนอื่นๆยิ้มได้
รอยยิ้มของคนทั้งสอง ทำให้ผู้ป่วยมะเร็งหายได้
ความอบอุ่นของทั้งสอง ทำให้ชายผู้บาดเจ็บจากความหนาวของหิมะทุเลาลง

คืนวันขอบคุณพระเจ้า เป็นวันที่หิมะตก
โจแอนมาตามที่คุณหมอนัด ในเวลา 3 ทุ่ม ที่ร้านอาหารของ อาลี
ผู้คนรอบข้างที่ผ่านเข้ามาในร้าน ต่างยิ้มแย้มและทักทายเธอ
เพราะเธอทำให้ร้านอบอุ่น จากความรู้สึกอบอุ่นของเธอ
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน หิมะที่ตกหนักขึ้น และผู้คนที่เริ่มบางเบา
ทำให้ความอบอุ่นลดน้อยลง โจแอนยังคงนั่งรออยู่ที่เดิม ไม่เปลี่ยนแปลง
เวลา 5 ทุ่ม คุณหมอโนอาเปิดประตูเข้ามา และเดินมาพร้อมซองกระดาษสีน้ำตาล
โจแอนยิ้ม คุณหมอยิ้ม ไม่มีอะไรอธิบาย มีแต่เพียงความเข้าใจเท่านั้น
คุณหมอหยิบของในซองกระดาษออกมา มันคือกาวหลอดใส ที่ติดอะไรก็จะติดแน่นทนนาน
เขาวางมันไว้บนโต๊ะโดยไม่ได้พูดอะไร ทั้งคู่ทานอาหารค่ำและพูดคุยกันปกติ
จนเมื่อร้านของอาลีใกล้ปิดและทั้งคู่ก็ทานอาหารอิ่ม คุณหมอโนอาก็พูดขึ้นว่า

" นี่จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้กินอาหาร รักษาคนไข้ และใช้ชีวิต โดยที่มีมือทั้ง 2 ข้าง "

โจแอนตกใจ และตื่นกลัว รอบข้างหนาวเย็น สีหน้าเธอไม่ดีนัก และเธอก็ถามเขาว่าทำไม
ไม่ทันที่โจแอนจะกล่าวคำสงสัย หมอโนอาหยิบกาวหลอดนั้น ทาลงไปที่ปลายนิ้วโป้ง
และนิ้วชี้ซ้ายของเขา และกดมันติดกันสนิท และมืออีกข้างก็ประคองมือซ้ายของเธอขึ้นมา

" แต่งงานกันนะ " เขาเอานิ้วที่ติดกันเป็นวงกลมสวมไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ
" ต่อจากนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป " คุณหมอกล่าว

โปรดติดตามตอนหน้า

ป.ล.
จะไม่เขียนให้ยาวนัก เพราะเด๋วจะไม่จบอีก
งั้นตอนหน้าจบเลยแล้วกัน..

เดอะแมส

darlieMP4 from Lisk on Vimeo.

ว่างจัดเอางาน mass ๆ ที่ไม่มีอะไรเลยมาให้ดู
โลกความจริงกับจินตนาการณ์มันมีอะไรที่




ปิดกั้นความเป็นเราอยู่มากพอสมควรเลยนะ
แต่อันนี้ก็เป็น mass ที่ภูมิใจนะ . . . . .