ถ้าฉันได้เป็นฉัน

ถ้าฉัน ได้เป็นฉัน
ฉันควรจะมีความสุข
แต่เมื่อฉัน ได้เป็นฉัน
ทำไมจึงเกิดทุข

เป็นฉันเองที่ตรงไปตรงมา
เป็นฉันเองที่โกหก
เป็นฉันเองที่สนุกสนานเฮฮา
เป็นฉันเองที่เงียบเหงาเหลือเกิน

ถ้าฉัน ได้เป็นฉัน
ฉันควรจะมีความสุข


มิตรแท้มากมายรอบกาย
แต่ไม่ใช่ สำหรับฉันเลย




เป็นอาทิตย์ที่เบื่อหน่าย และ ไร้ความวุ่นวายที่สุด
หรือฉันจะกระหายความวุ่ยวาย เพื่อลบเลือนความเลวร้าย
แห่งการไร้ผู้ใดเหลียวแลกันนะ

chart

หมอโนอาและโจแอนผู้อบอุ่น 2

หลังจากนั้น เขาทั้งคู่ก็แต่งงานกัน และมือคู่นั้นก็ไม่เคยแยกจากกันอีกเลย

หมอโนอาทำงานไปพร้อมๆกับโจแอน
หมอโนอาคือแขนซ้ายของโจแอน
และโจแอนก็คือแขนขวาของหมอโนอา
เขาทั้งคู่ยังคงสวมแหวนนิ้วมือนั้นไว้ตลอดเวลา

เวลาล่วงเลยผ่านไป

หน้าหนาวกำลังย่างก้าวเข้ามา ในช่วงอายุ 45 ของโจแอน
ความอบอุ่นของโจแอนเริ่มหายไป โจแอนเริ่มมีอาการแปลก
เธอไอ และมีไข้ จึงทำให้คลินิกของหมอโนอาต้องหยุดพัก
เพื่อรักษาอาการของโจแอน โจแอนป่วยเป็นวัณโรค
หมอโนอาทุ่มเทเวลารักษาเธอ โดยไม่ได้พักผ่อน

เมื่อคลินิกปิดลงเป็นเวลานาน พร้อมกับอากาศที่หนาวตลอดเวลา
ทำให้ผู้ป่วยเพิ่มมากขึ้น จนมีผู้คนมานั่งรออยู่หน้าคลินิกเป็นจำนวนมาก
เพื่อรอให้หมอรักษา แต่ก็ไร้วี่แววของหมอโนอา
ผู้คนเริ่มล้มลง และหนาวตาย เด็กๆบางคนพยายามปลุกแม่ของตน
แต่ก็ไม่มีท่าทีที่จะตื่นขึ้น สถาณการณ์ที่เลวร้ายทำให้เกิดจราจลขึ้น
ผู้คนเริ่มพังบ้านของหมอโนอา บ้างปีน บ้างทุบ เพื่อที่จะเข้าไปหาหมอ

และเมื่อไร้กำแพงใดกั้น ทุกๆคนก็หยุดนิ่งราวกับว่าเวลานั้นได้ถูกหยุดลง
ความอบอุ่นแพร่กระจายเป็นวงกว้างออกจากเขตกั้นที่ถูกทำลายนั้น
ความหนาวค่อยๆบางเบา พร้อมกับดอกไม้ที่เริ่มจะผลิใบ
หมอโนอาและโจแอนได้รักษาผู้คนเป็นครั้งสุดท้าย
ในขณะที่ร่ายกายหยุดหายใจไปแล้ว

เขาตายในขณะที่มือขวายังคงสวมแหวนนิ้วมือไว้ที่โจแอน
และมือซ้ายวางไว้ใกล้ยารักษา ห่างกันเพียง 2 เซนติเมตร



เหตุผลเพียงเพราะว่า เขาไม่กล้าที่จะปล่อยมือเธอ



ไม่มีเหตุผลในเรื่องของความรักหรอก มันอาจจะดูโง่ก็ได้
แต่ใครจะรู้ถึงความสำคัญของมัน หากมีรักแท้ การปล่อยมันไป
ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องฉลาดที่ควรกระทำ

จบเรื่องของหมอโนอาและโจแอนผู้อบอุ่น....

คุณหมอโนอาและโจแอนที่อบอุ่น

ในเมืองบางเมือง ในที่บางที่
ยังมีคุณหมอโนอา ที่มีความรักต่ออาชีพและผู้คน
เขาผู้นี้มอบความสุขและความสมหวังให้กับคนในเมืองเรื่อยมา
จนเป็นที่รัก ของใครหลายๆคน

โจแอนนางพยาบาลสาวที่สวยงามและจิตใจดี
เธอเป็นที่รักของเขา และภูมิใจในตัวเขามาก
ซึ่งเขาเอง ก็รักเธอไม่ได้น้อยไปกว่ากัน
ความรักของเขาทั้งคู่ ทำให้คนอื่นๆยิ้มได้
รอยยิ้มของคนทั้งสอง ทำให้ผู้ป่วยมะเร็งหายได้
ความอบอุ่นของทั้งสอง ทำให้ชายผู้บาดเจ็บจากความหนาวของหิมะทุเลาลง

คืนวันขอบคุณพระเจ้า เป็นวันที่หิมะตก
โจแอนมาตามที่คุณหมอนัด ในเวลา 3 ทุ่ม ที่ร้านอาหารของ อาลี
ผู้คนรอบข้างที่ผ่านเข้ามาในร้าน ต่างยิ้มแย้มและทักทายเธอ
เพราะเธอทำให้ร้านอบอุ่น จากความรู้สึกอบอุ่นของเธอ
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน หิมะที่ตกหนักขึ้น และผู้คนที่เริ่มบางเบา
ทำให้ความอบอุ่นลดน้อยลง โจแอนยังคงนั่งรออยู่ที่เดิม ไม่เปลี่ยนแปลง
เวลา 5 ทุ่ม คุณหมอโนอาเปิดประตูเข้ามา และเดินมาพร้อมซองกระดาษสีน้ำตาล
โจแอนยิ้ม คุณหมอยิ้ม ไม่มีอะไรอธิบาย มีแต่เพียงความเข้าใจเท่านั้น
คุณหมอหยิบของในซองกระดาษออกมา มันคือกาวหลอดใส ที่ติดอะไรก็จะติดแน่นทนนาน
เขาวางมันไว้บนโต๊ะโดยไม่ได้พูดอะไร ทั้งคู่ทานอาหารค่ำและพูดคุยกันปกติ
จนเมื่อร้านของอาลีใกล้ปิดและทั้งคู่ก็ทานอาหารอิ่ม คุณหมอโนอาก็พูดขึ้นว่า

" นี่จะเป็นวันสุดท้ายที่ผมจะได้กินอาหาร รักษาคนไข้ และใช้ชีวิต โดยที่มีมือทั้ง 2 ข้าง "

โจแอนตกใจ และตื่นกลัว รอบข้างหนาวเย็น สีหน้าเธอไม่ดีนัก และเธอก็ถามเขาว่าทำไม
ไม่ทันที่โจแอนจะกล่าวคำสงสัย หมอโนอาหยิบกาวหลอดนั้น ทาลงไปที่ปลายนิ้วโป้ง
และนิ้วชี้ซ้ายของเขา และกดมันติดกันสนิท และมืออีกข้างก็ประคองมือซ้ายของเธอขึ้นมา

" แต่งงานกันนะ " เขาเอานิ้วที่ติดกันเป็นวงกลมสวมไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของเธอ
" ต่อจากนี้เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป " คุณหมอกล่าว

โปรดติดตามตอนหน้า

ป.ล.
จะไม่เขียนให้ยาวนัก เพราะเด๋วจะไม่จบอีก
งั้นตอนหน้าจบเลยแล้วกัน..

เดอะแมส

darlieMP4 from Lisk on Vimeo.

ว่างจัดเอางาน mass ๆ ที่ไม่มีอะไรเลยมาให้ดู
โลกความจริงกับจินตนาการณ์มันมีอะไรที่




ปิดกั้นความเป็นเราอยู่มากพอสมควรเลยนะ
แต่อันนี้ก็เป็น mass ที่ภูมิใจนะ . . . . .

มีคนวางยาพิษในบ่อน้ำ

โลกเรามีหมอพยายมแล้ว
มีคอนเฟิร์มแล้ว
มีเอ็กซเรย์
มีสแกนกรรม

เหลือ หมอปริ๊น

ฟันธง !!!!




ไม่มีอะไร แค่ดูวู้ดดี้แล้วตกใจ ที่นิกกี้เลิกเป็นแมงดา
ป.ล.
รู้สึกช่วงนี้ blog มีแต่ text เด๋วจะเอารูปมาลงมั่งละ

สวนสาธารณะ

ฉันไม่เคยมองฟ้า เพราะว่ามันสูงและแสบตา
ฉันไม่เคยมองพื้น เพราะมันทำให้หลงและเจ็บตัว
ฉันมองไปข้างหน้า และมักสนใจกับสิ่งรอบข้าง
ฉันปล่อยความอ้างว้าง ไปกับที่ว่างที่เดินผ่านไป

เธอชอบมองท้องฟ้า เพราะเธอคิดว่ามันสวยเหลือเกิน
เธอชอบก้มมองพื้น เวลาเธอยืนและคิดในใจ
เธอไม่มองข้างหน้า เพราะเธอชอบฟ้าและเธอชอบพื้น
เธอชอบความขมขื่น เธอรักวันคืนที่เดินผ่านมา

เรื่องราวดำเนินผ่านไปตามครรลองของมัน
เนิ่นนาน เนิ่นนาน

ปัจจุบัน

ฉันหันมองกลับไป และไม่เห็นเธออีกเลย
ฉันจำไม่ได้ว่าเราจากกันมาอย่างไร
เราปล่อยมือที่เคยจูงมาพร้อมกันไปตอนไหน
ถนนข้างหลังมีเพียงใบไม้แห้งตามทางเดิน
และมันคงยากเหลือเกิน
ที่จะมีคนเดินผ่านมา




ป.ล.
ไม่ได้เขียนอะไรแบบนี้นาน พึ่งรู้ตัวว่าชอบเหลือเกิน

หน้าเวปใหม่ !!

ขี้เกียจทำงานนะ

ไม่มีไรจะพิมพ์ด้วย เบื่อ

GO GO !!!

ขอโทษครับ

ฉันอยากขอโทษ ทุกๆคนที่ฉันเคยมองข้าม
ฉันอยากขอโทษ การกระทำเลวร้ายที่ฉันเคยกระทำกับใคร
ฉันอยากขอโทษ กับการมองผ่านไปต่อความตั้งใจของใครหลายๆคน

ฉันเองรับรู้แล้ว ถึงความน่าอึดอัดนี้

ชีวิต จะมีความสุข หรือ เศร้า ฉันว่าไม่ใช่เรื่องหนักใจ
ตอนนี้ฉันสนใจ เพียงแค่การกระทำรอบกายต่อคนรอบข้างของฉัน
และไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ที่อ่านอยู่ ขอให้คุณรับรู้สารนี้ไว้

ผมขอโทษต่อการกระทำที่ไม่น่าชื่นชมของผม
ผมขอโทษต่อความหยาบคายทั้งหลายทั้งปวง
ผมขอโทษต่อความหยาบกร้านและน่าสะอิดสะเอียน
ขอให้เรายังรักกันได้ต่อไป ขอให้เรายังเป็นเพื่อนกันได้ต่อไป
ขอให้เราเป็นพี่กันได้ต่อไป ขอให้เราเป็นน้องกันได้ต่อไป
ไม่ว่าคุณจะเป็นใครก็ตาม

เลือกทำในสิ่งที่ดีกับคนอื่นกันเถอะครับ แล้วเราเองจะดีด้วยแน่นอน

มาโซคิส

วาดปากไม่เหมือน ปิดแม่งซะเลย ซาดิสฟะ - -

ซ้อนๆหลอกเบี้ยว

ทดลองเวลาวาดเส้นโค้งใน ai แล้วมันจะเบี้ยวทุกครั้ง จะหงิกๆ
พึ่งค้นพบว่า การลงสี และการเพิ่ม path ให้มันหนาขึ้นแทน stroke


ทำให้ดูออกได้ยาก ว่าเบี้ยว !!!

Fuck art let's dance !!!

ไปเที่ยวกันเถอะ !!!

ถึงกาแลคซี่ที่ 79 ดวงดาวที่ผ่านมา

การที่เรามีพื้นที่มากมายให้ได้เขียนเรื่องราวต่างๆลงไปเยอะๆ
ข้อดีของมันคือการได้คัดกรองความคิดในเรื่องราวขณะนั้นซ้ำๆ
และแต่ละที่ มันก็จะมีความรู้สึกที่แตกต่างกันออกไป แล้วแต่ว่าเราคิดอะไรได้ในตอนนั้น

ข้อเสียของมันก็มี

การที่เราคิดอะไรซ้ำๆ ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องราวเดียวกัน แต่ก็แค่ต่างวลี ต่างคำพูด
เนื้อหามันก็จะเหมือนๆกัน แต่บางคำพูดมันให้ความรู้สึก ไม่เหมือนกัน

ฉันหิวน้ำ ฉันต้องการน้ำ ฉันกระหายน้ำ

เห็นความแตกต่างรึเปล่า?

ฉันเองเลือกรับได้ เธอเองก็เลือกรับได้ อยู่ที่ว่าจะเอาข้อความตรงไหนมาคิด







ต่างไป แตกต่างจาก ไม่เหมือนกัน
เข้าใจ แตกต่างจาก รู้สึกตรงกัน
ฉันไป แตกต่างจาก ฉันจากไป

แต่ไม่ว่าจะยังไง ทั้งหมดอาจเป็นแค่คำพูด
ที่ทำให้การจากไปของใครต่อใคร
เบาบาง และ แยบยล

Revenge Of The Dois

ชาวนาคนหนึ่งมีชีวิตลำพัง



ไปเจองู corn กำลังใกล้ตาย



สงสารจึงเก็บเอามาเลี้ยงโดยไม่รู้ สุดท้ายจะเป็นอย่างไร



คอยดูแลด้วยความจริงใจห่วงใยและคอยให้ความรัก



เป็นกังวลว่ามันจะตายเฝ้าคอยเอาใจทุกอย่าง



แต่สุดท้ายชาวนาผู้ชายใจดี ด้วยความที่เขาไว้ใจ น่าเสียดายยยย



กลับต้องตาย ย ย ย ย



ด้วยพิษงู ............ แอ๊กก !!!



โห !!



จ๊อด : เป็นไงบ้างละซาร่า


ซาร่า : โอ้วพระเจ้าจ๊อด มันยอดมาก !!

ด๋อย เวเดอร์ !!!

เมื่อวันเสาร์ไปจตุจักรมา และก็ได้รับสมาชิกใหม่มาอยู่ในห้องเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
มันชื่อว่า "ด๋อย" เป็นลูกงู Corn Snake สีน้ำตาลน่ารักทีเดียว ตัวปิ๊ดเดียวเอง
ทีแรกก็กะว่าจะให้มันชื่อ ด๋อย เฉยๆ แต่วันนี้ก็เล่นกับมันเพลินไปหน่อยเลยเอามัน
ลงไปอยู่ในยานนาบู(ของโอบีวัน ซื้อมาในราคา 400 บาท) กะว่าจะให้มันขับเล่น
ด๋อยของเราก็เลยมุดหายเข้าไปในยานซะเลย !!!!ตกใจมาก ต้องรีบกู้ชีวิตนักบิน
เลยจำเป็นต้องพังยานลงไปเพื่อเอาด๋อยออกมา หลังจากนั้นมันจึงกลายเป็นผู้ทำลาย
ยานนาบูไปโดยปริยาย v.v ในเมื่อมีพลังแห่งด้านมืดมากขนาดนี้ ก็เลยเติมนามสกุล
ให้มันไปด้วยซะเลย

รูปท่าน Lord ด๋อย เวเดอร์ อีกซักรูป (ลืมถ่ายรูปยานที่พังมา)

การเป็นมนุษย์เงินเดือนและการเป็นผู้ใหญ่

ตอนเด็กเคยรู้สึกว่าอยากโตมากๆ ซึ่งก็ไม่รู้ทำไม
ณ เวลานี้ก็โตมาได้ในระดับหนึ่งแล้ว แต่ความคิดของคนมันก็จะเปลี่ยนไปเรื่อย
เหมือนกับว่าความคิดในตัวเรามันก็มีตัวตน และโตไปพร้อมๆกันเรานะ
รู้สึกไม่อยากโตไปกว่านี้ รู้สึกเกลียดตัวเองในเวลานี้

เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เลือกเรียนในสิ่งที่ชอบ
เหมือนกับว่ามันบั่นทอนความรู้สึกของการหลงไหลลงไปเยอะ
เหมือนกับว่าเราไม่ได้เรียนศิลปะ แต่เราเรียนการตลาดศิลปะมากกว่า

การเรียนศิลปะ
1.ทำให้เรารู้มาก
2.ทำให้เรานึกว่าเรามีstyleทั้งๆที่ก็ลอกมา
3.ทำให้เราแอนตี้คนรอบข้าง
4.ทำให้ไม่กล้าตัดสินใจ เพราะกลัวผิด grid
5.บั่นทอนจินตนาการ

กลับมานั่งที่ห้องและค้นสมุดเก่าๆ ค้นงานเก่าๆ แล้วก็ยิ้ม
รู้สึกว่ามันยังไม่ถูกเจือปนด้วยสารปนเปื้อนที่เรียกว่าความรู้ทางการศึกษา
เริ่มสังเกตุตัวเองว่าเดี๋ยวนี้คิดอะไรไม่ค่อยออก คิดออกก็เน้นขาย เบื่อ
แต่สิ่งเหล่านั้นมันก็ทำให้เราได้งาน และตรงนี้เอง ที่เราเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่า
กำลังจะก้าวเข้าไปในโลก ที่อาจจะต้องพลัดพรากจากความเป็นเด็กไปตลอดกาล

วันนี้ เวลานี้ บันทึกไว้กับตัวเองว่า
เป็นวันอำลาวันเด็กแห่งชาติของ ธชา คงคาเขตร

อาจจะไม่ใช่วันที่ดีที่สุด แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น
อย่างน้อยๆ เราก็จะดูแลตัวเอง ไปจนกว่าจะพร้อมค้นหาตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่ได้รู้ว่า
มนุษย์เงินเดือน และ การเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในสังคม เป็นยังไง

MAXIM แหร่มเลยยยย !!!!!

ไปช่วยงานให้รุ่นพี่มา เหตุผลเพราะว่ามันเป็นงานที่ สุดตีนจริงๆครับ!!!
Staff All Area ทำให้เมานมตั้งแต่ 10โมงเช้าถึงตี2เลยทีเดียว

อิ่มม...CD ออกเมื่อไหร่อย่าลืมไปหามาชมกัน สุดยอดดดดดดดดด

showreel 2009

showreel2009 from Lisk on Vimeo.

คาดหวังว่าเป็นการตัดต่อครั้งสำคัญของชีวิตกันเลยทีเดียว !!!!!

FAB17 SHOWCASE !!!

ไม่ได้อัพเดทซะนาน วันนี้ว่ากันด้วยเรื่องของ exhibition
ที่กำลังจะแสดงในเร็ววันนี้แล้ว
ยังเหลืองานอีกบึมเลยที่ยังไม่ได้ทำ
ฮ่า ๆ ๆ ๆ ไปดูว่า ทีม graphic มันเจ๋งขนาดไหน ดูซะ !!!



รวมๆของเล่มสูจิบัตร อย่าลืมอุดหนุนกันหละ !!!



Graphic style ในเล่ม กระแทกตาจริงๆ !!! (ไม่ค่อยบ้ายอเลย โฮ่ๆ)

แถมนิดหน่อย ไปติดโปสเตอร์มา (พึ่งเคยเข้าห้างตอนมันปิดแล้ว)


ย่องเข้าไปกันเถอะ

ฝีมือการติดขั้นเทพ โนลมฟะ

ว่าแล้วก็เลียซะหน่อย

มันส์ดีนะ

สบัดผ้า ลากลับบ้าน ไว้จะเอารูปวันงานมาให้ยลกันในเร็ววันนะจ๊ะ !!!

อกาลิโกแมน เสร็จแล้ว !!!

Untitled from Lisk on Vimeo.

เป็นเวลาทั้งสิ้น 4 เดือน หลังจากนี้ก็จะทำ exhibition แล้ว เย้ เย้ !!!