การเป็นมนุษย์เงินเดือนและการเป็นผู้ใหญ่

ตอนเด็กเคยรู้สึกว่าอยากโตมากๆ ซึ่งก็ไม่รู้ทำไม
ณ เวลานี้ก็โตมาได้ในระดับหนึ่งแล้ว แต่ความคิดของคนมันก็จะเปลี่ยนไปเรื่อย
เหมือนกับว่าความคิดในตัวเรามันก็มีตัวตน และโตไปพร้อมๆกันเรานะ
รู้สึกไม่อยากโตไปกว่านี้ รู้สึกเกลียดตัวเองในเวลานี้

เริ่มรู้สึกว่าตัวเองคิดผิดที่เลือกเรียนในสิ่งที่ชอบ
เหมือนกับว่ามันบั่นทอนความรู้สึกของการหลงไหลลงไปเยอะ
เหมือนกับว่าเราไม่ได้เรียนศิลปะ แต่เราเรียนการตลาดศิลปะมากกว่า

การเรียนศิลปะ
1.ทำให้เรารู้มาก
2.ทำให้เรานึกว่าเรามีstyleทั้งๆที่ก็ลอกมา
3.ทำให้เราแอนตี้คนรอบข้าง
4.ทำให้ไม่กล้าตัดสินใจ เพราะกลัวผิด grid
5.บั่นทอนจินตนาการ

กลับมานั่งที่ห้องและค้นสมุดเก่าๆ ค้นงานเก่าๆ แล้วก็ยิ้ม
รู้สึกว่ามันยังไม่ถูกเจือปนด้วยสารปนเปื้อนที่เรียกว่าความรู้ทางการศึกษา
เริ่มสังเกตุตัวเองว่าเดี๋ยวนี้คิดอะไรไม่ค่อยออก คิดออกก็เน้นขาย เบื่อ
แต่สิ่งเหล่านั้นมันก็ทำให้เราได้งาน และตรงนี้เอง ที่เราเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่า
กำลังจะก้าวเข้าไปในโลก ที่อาจจะต้องพลัดพรากจากความเป็นเด็กไปตลอดกาล

วันนี้ เวลานี้ บันทึกไว้กับตัวเองว่า
เป็นวันอำลาวันเด็กแห่งชาติของ ธชา คงคาเขตร

อาจจะไม่ใช่วันที่ดีที่สุด แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น
อย่างน้อยๆ เราก็จะดูแลตัวเอง ไปจนกว่าจะพร้อมค้นหาตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่ได้รู้ว่า
มนุษย์เงินเดือน และ การเป็นผู้ใหญ่ที่ดีในสังคม เป็นยังไง